Szkoła w Miętnem jest jedną z najstarszych szkół rolniczych w województwie mazowieckim. Powstała w wyniku realizacji ustawy sejmowej o ludowych szkołach rolniczych z dnia 9 VII 1920 r., ustawy o reformie rolnej państwowych majątków z dnia 15 VII 1920r. Na skutek starań Sejmiku Garwolińskiego oraz Wydziału Powiatowego dokonano w 1924r. otwarcia w Miętnem Szkoły Rolniczej Męskiej im. Stanisława Staszica.
W folderze szkoły z 1924 r. czytamy:
"Ponieważ jednak wzorowy rolnik nie może prowadzić swej pracy w odosobnieniu, przeto szkoła w programie swoim zamieszcza szereg nauk, które mają na celu wyrobić u uczniów światłych, zdolnych nie tylko spełniać wkładane przez kraj obowiązki, ale i organizować życie społeczne wsi. (...) Czas wolny od lekcji i zajęć uczniowie spełniają na wspólnym, przy udziale nauczyciela, odrabianiu lekcji, czytaniu książek i pism, śpiewie, gimnastyce, sportach, słuchaniu przez radio-aparat wykładów rolniczych, odczytów, koncertów itp., wreszcie przez organizowanie i prowadzenie zrzeszeń uczniowskich jak: kooperatywa wyżywienia, sklep uczniowski, np. młodzież szkolna zaprawia się do samodzielnego organizowania życia zbiorowego na wsi i pełnienia tam obowiązków społecznych."
Krótko mówiąc, realizacja procesu wychowawczo-dydaktycznego zakładała ukształtowanie u absolwentów osobowości prospołecznej, otwartej na pracę dla innych. Takie określenie celów dydaktyczno-wychowawczych szkoły w oczywisty sposób wskazuje na nieprzypadkowy wybór patrona szkoły. Stanisław Staszic znał bowiem przyczyny słabości polskiego rolnictwa, znał problemy polskiej wsi i podejmował konkretne próby rozwiązywania problemu. Domagał się praw obywatelskich dla stanu chłopskiego, apelował o rozwój gospodarczy wsi, inicjował rozwój oświaty rolniczej. W "Przestrogach dla Polski" wykazywał wzajemne związki między stanem gospodarki a poziomem życia na wsi w słowach: Wsie są miast matkami".
W 1816 założył Towarzystwo Rolnicze Hrubieszowskie, które przetrwało z niewielkimi zmianami w strukturze organizacji i przepisach prawnych do 1945 r. Staszic był zwolennikiem fizjokratyzmu, uważał że ziemia i rolnictwo są jedynymi źródłami bogactwa: "(...) rolnik jest karmicielem Towarzystwa. Każdy inny człowiek wyjadaczem".
Gdy w roku 1811 stał się prawnym właścicielem dóbr hrubieszowskich, rozpoczął starania o wprowadzenie nowoczesnych zasad gospodarowania ziemią. Zasady te zostały sformułowane w " Kontrakcie" spisanym w 1816 r. przez Staszica i 329 gospodarzy. Wśród nich znaleźli się dawni chłopi pańszczyźniani i bezrolni oraz 20 szlachciców, którzy otrzymali ziemię z parcelacji folwarków.
Obszar TRH liczył 12 626 morgów gruntu, w tym 3 210 morgów lasu i obejmował 8 wsi zamieszkałych przez 4 tys. osób. Członkowie Towarzystwa nie otrzymali ziemi na własność, a jedynie w dziedziczne użytkowanie. Właściciele, którzy otrzymali nadziały z gruntów folwarcznych, mieli obowiązek opłacania czynszu w wysokości 2 zł rocznie od morga, a gospodarze, z dawnych gruntów chłopskich, obłożonych obowiązkiem pańszczyzny, mieli płacić tak zwany czynsz doczesny, który przestał obowiązywać z chwilą śmierci Staszica.
Cele Towarzystwa i obowiązki stowarzyszonych zostały spisane w Statucie liczącym 109 artykułów. Art. 1 stwierdzał, że wsie wchodzące w skład dóbr Staszica "składają Rolnicze Towarzystwo ratowania się wspólnie w nieszczęściach. Wszyscy w tych osadach mieszkańcy przyjmują rozmyślnie i dobrowolnie za obowiązek zachować i dopełnić wszystkie warunki, pod którym St. Staszic, ostatni tej włości hrubieszowskiej właściciel, rozdał im wiecznie grunta prawem dziedzictwa". Dalsze artykuły dokładnie określały strukturę, sposób funkcjonowania Towarzystwa. Towarzystwem miał kierować dziedziczny prezes (wójt) oraz wybieralna 6 osobowa Rada Gospodarcza, która czuwała nad przestrzeganiem zasad obowiązujących wszystkich stowarzyszonych.
Cechą wyróżniającą Towarzystwo Hrubieszowskie w czasach Królestwa Polskiego była forma wspólnej własności, np.: lasy, karczmy, stawy, młyny, zakłady przemysłowe i ziemie oddawane pracownikom w formie wynagrodzenia. Zyski z tej własności wykorzystywano na kredyty na budowę domów, urządzenie zakładów przemysłowych, zakup ziemi i inwentarza, na zasiłki dla potrzebujących oraz na szerzenie oświaty na wsi oraz rozwój terytorialny TRH.
Maksymalna wielkość gospodarstwa nie mogła przekroczyć 100 morgów. Przekroczenie tej górnej granicy powodowało represje w postaci przymusowej sprzedaży nadwyżki i przekazanie zysków na wspólne cele stowarzyszonych. Obok nadania ziemi w dziedziczne posiadanie ważne bowiem było powiązanie i zaangażowanie wszystkich członków Towarzystwa w życie gospodarczo-społeczne.
Z podstawowej zasady "ratowania się wspólnie w nieszczęściach" Towarzystwo wywiązywało się należycie. Dochody osiągane w działalności gospodarczej były źródłem finansowania rozbudowanego programu socjalnego: np. osierocone dzieci oddawano na wychowanie bezdzietnym gospodarzom, z funduszy wsi utrzymywano starców, kaleki i inwalidów wojennych. Chorzy mieszkańcy mieli zapewnioną bezpłatną opiekę lekarską. Ponadto TRH posiadało 3 magazyny zbożowe na wypadek nieurodzaju czy pożaru. TRH utrzymywało 5 szkół elementarnych, wspierało finansowo szkołę podwydziałową w Hrubieszowie, a najzdolniejsi uczniowie otrzymywali stypendia w szkołach wyższych.
Obok świadczenia wzajemnej pomocy, podstawowym zadaniem Towarzystwa było podnoszenie poziomu gospodarczego i oświatowego stowarzyszonych. W zakresie sposobu gospodarowania ziemią przyjęto nowoczesne formy organizacyjne: obowiązywała trójpolówka, zaprzęg konny, nowoczesne narzędzia, uprawiano przede wszystkim zboże, len i konopie. TRH realizowało zasady określone przez St. Staszica przez cały wiek XIX. W okresie międzywojennym realizowało przede wszystkim cele społeczne i oświatowe swoich członków, np. zbudowano łaźnię, zelektryfikowano Dziekanów (siedziba TRH), organizowano kursy rolnicze, zabiegano o budowę szkoły rolniczej oraz rozwój społeczności rolniczej.
Na mocy dekretu PKWN z 6 IX 1944 oraz ustawy z 12 XII 1944 lasy i inne dobra TRH przeszły na własność państwa.
Szkoła w Miętnem stara się nawiązywać do myśli St. Staszica. Była i jest otwarta na współpracę ze środowiskiem. Inicjuje i uczestniczy w różnych formach działalności i integracji lokalnej społeczności. Na terenie szkoły corocznie odbywają się liczne zjazdy, festyny, imprezy sportowe, sesje okolicznościowe, sympozja naukowe oraz warsztaty.
Postać St. Staszica jest wyjątkowa i niepowtarzalna, chyba w znacznym stopniu niedoceniona w heroiczno-martyrologicznej historii narodu. Naszej społeczności szczególnie bliska jest zawsze aktualne przesłanie tego wielkiego Polaka: "Być narodowi użytecznym".